O Stargardzie - Klejnocie Pomorza Osadnictwo na terenie miasta twa znacznie ponad 1000 lat, a stargardzki ośrodek zawsze należał do najważniejszych na Pomorzu. Znaczna, obronna
osada powstała już w VIII w., na terenie dzielnicy Osetno. W IX w., na wyspie
objętej ramionami Iny, zaczęły swój rozwój gród i podgrodzie. Wtedy też ruszył
port rzeczny. Gród (zwany w języku Pomorzan Stari Gard) pełnił
rolę opola, a w wiekach XII i XIII był stolicą rozległej kasztelanii
stargardzkiej. Niezależnie od grodu, przy trakcie szczecińskim funkcjonowała
wówczas osada targowa. Świetne warunki obronne, żyzne gleby i położenie na
zbiegu ważnych szlaków handlowych spowodowały szybki rozwój Stargardu. Od
początków XIII w. w mieście działała mennica, a nadania książęce sprowadziły tu
dwa zakony. Akty lokacyjne – magdeburski z 1243 r. (1253 r.) i lubecki z 1292 r.
- nadały Stargardowi m. in.: samorząd, własność gruntów i poważne przywileje
handlowe. Znacznie
W 1945 r. ponad 50% miejskiej zabudowy legło w gruzach (Stare Miasto blisko w 100%). Przywrócenie Stargardu do życia było efektem trudu polskich osadników. Stan zaludnienia z 1939 r. miasto osiągnęło w latach 60. XX w. W okresie powojennym (do początku XXI w.) powstało tu dziesięć osiedli mieszkaniowych, nowa zabudowa dzielnicy śródmiejskiej i przedmieść. Stargard - ośrodek oświatowy i kulturalny – zamieszkiwało w 2007 r. ok. 70 tys. osób. Po okresie regresu z lat 90. XX w., pojawiły się w mieście nowe gałęzie przemysłu. Podniesione ze zniszczeń, wyjątkowo cenne stargardzkie zabytki stanowią magnes dla turystów. Budowle te, których twórcy w strzelisty gotyk zaklęli potęgę Stargardu, swoją klasą mogą usatysfakcjonować najwybredniejszych.
|